Begin me al een echte ´local´te voelen

Ik begin me al een echte ‘local’ te voelen hier in Kaapstad. Zonder navigatie door de stad rijden, bekenden tegenkomen op straat, overal een praatje maken en de leukste eettentjes weten. Ik begin me hier steeds meer thuis te voelen en dat geeft tegelijkertijd een weemoedig gevoel dat het over 6 weken alweer afgelopen is.. Afgelopen maand is weer voorbij gevlogen. Van Skydiven, een route trip langs de prachtige ‘Gardenroute’, een krokodillen boerderij bezoeken en zelf zo een monstertje vasthouden! Skydiven was ook zo gaaf. Met een mini vliegtuigje de lucht in en boven de wolken naar beneden springen. Wat een gek gevoel is dat. Niets onder je voeten voelen en een vrije val naar beneden, dat gevoel is gewoon niet te omschrijven. Heel gaaf!

Een hoogtepunt van vorige maand is wel dat ik samen met mijn stagecoach en twee vriendinnen een sloppenwijk heb bezocht waarin een brand was geweest. Een vader van vijf kinderen is omgekomen in de brand toen hij zijn zoontje wilde redden. Het huisje stortte in, de zoon gered, de vader overleden. Erg heftig. Toen we het huisje bezochten zag ik vijftien kinderen in een kleine afgebrande ruimte. Neefjes, nichtjes, vriendjes en vriendinnetjes. De rook was nog goed te ruiken. We kwamen op het idee om de kinderen van de overleden vader mee te nemen naar de dierentuin. Zo kon de oma, welke voor al de kinderen zorgt, ook even uitrusten. De kinderen vonden het geweldig! Ze waren nog nooit buiten hun sloppenwijk geweest. Ze keken hun ogen uit. Ook mochten ze een ijsje uitzoeken. "Mogen we echt alles kiezen?" Vroegen ze. Natuurlijk! Een jongentje nam een Magnum ijs. Hij was er zo blij mee dat hij het papiertje waarop ‘Magnum’ staat meegenomen had naar huis. Toen we de kinderen thuisbrachten rende het jongentje naar zijn oma en zei: ‘Kijk oma ik heb vandaag een echte Magnum op!’. Wat een enorme dankbaarheid kennen die kinderen.

Het is nu heerlijk zomer in Kaapstad. De temperatuur is elke dag tussen de 26 en 33 graden, goed te doen! Deze week is het ‘Holiday Program’. Het kantoor waar ik stage loop is gesloten en we helpen alleen nog maar met sportactiviteiten op verschillende sportvelden in en rond Kaapstad. Ik geniet er enorm van om met de kinderen te spelen en zij ook. We spelen spelletjes met ze, praten met ze en delen eten uit. Erg indrukwekkend wat deze kinderen allemaal meemaken. Ze zijn heel open en vertellen over wat er thuis gebeurt. Dat maakt het werk soms wel lastig, omdat je de kinderen het liefst mee naar huis wil nemen en ze wil beschermen tegen alle gangsters, geweld drank en drugs. Gelukkig kunnen we door middel van het sporten en het samen zijn de kinderen even een goede tijd geven en met ze praten. Hopelijk zien ze door onze verhalen en alle voorlichting in dat je geen gangster of prostitué hoeft te worden om aan geld te komen en dat het niet normaal is dat je hard geslagen wordt door je ouders. Wel zijn deze kinderen enorm dankbaar en blij met het weinige wat ze hebben en genieten enorm van het samen sporten.

Dit is alweer mijn laatste stageweek. Volgende week op vakantie naar buurtland Namibië. Twee weken rondtrekken door dat prachtige land vol woestijn, dieren en ander natuurschoon. We hebben met een leuke groep twee grote 4x4 auto’s gehuurd met tenten bovenop. Het is er 40 graden dus dat zal wel even wennen zijn. Zin in!!

Werken met jongeren en genieten van prachtig Zuid-Afrika

Vandaag woon ik alweer twee maanden in Kaapstad! De tijd vliegt voorbij. Om de twee weken ga ik een blog schrijven om iedereen op de hoogte te houden van al mijn avonturen, dacht ik. Zoals jullie gemerkt hebben is dat niet gelukt. Het is zo lastig om in het bruisende Kaapstad de tijd te vinden om even rustig achter mijn laptop te gaan zitten. Hier dan eindelijk mijn tweede blog!

Naast mijn werk op het gebied van marketing en communicatie op het kantoor van Play Sport4Life geef ik les op ‘Winderemere High School’. Deze middelbare school staat midden in een ‘gangster’ wijk waar dus veel criminaliteit heerst. De jongeren op deze school komen uit deze omgeving, maar ook uit krottenwijken (Townships) zoals Khayelitsha. Khayelisha is de grootste Township in Kaapstad en betekent: ons nieuwe thuis. Ik vind het geweldig om met deze jongeren te werken. Ze hebben echt nog respect voor leraren. Natuurlijk zijn het pubers met een grote mond, maar heel anders dan op mijn middelbare school in Nederland bijvoorbeeld. Tijdens de dagen dat ik op die school werk geef ik les in ‘Life Orientation’. Dit houdt in dat we voorlichting geven aan de jongeren. Voorlichting over hoe ze met elkaar om horen te gaan, voorlichting over het gebruik van drugs en alcohol. Drugs is namelijk een groot probleem in Zuid-Afrika. Kinderen en jongeren gebruiken al op jonge leeftijd drugs. De populairste drugs wordt ‘Tik’ genoemd. Dit is crystal meth wat makkelijk verkrijgbaar is en vooral erg goedkoop. Kinderen en jongeren gebruiken deze drugs om even hun slechte thuissituatie te vergeten. Ze wanen zich even in een wereld waar alles goed is. Mijn eerste dag op ‘Winderemere High School’ heeft veel indruk op mij gemaakt. Veel jongeren kwamen naar mij toe en vroegen of ik eten voor ze had. Het grootste deel van de leerlingen gaat zonder ontbijt naar school en krijgen ook geen eten als ze na schooltijd thuiskomen. Er is gewoon geen geld voor. Vaak hebben de jongeren geen ouders meer en wonen bij opa, oma, oom of tante. Er wonen vaak tientallen mensen in een ‘sjek’ (in elkaar geknutseld huisje van hout en golfplaten). Daarnaast moeten de jongeren uit de krottenwijken ver reizen om naar school te kunnen en dat kost ook geld. Soms deel ik samen met mijn coach brood uit in de pauzes. Dit is zo gaaf de jongeren zijn enorm dankbaar.

Op zondag ga ik naar verschillende kerken in Kaapstad. Op dit moment ga ik met een vriend ‘Mozes’ naar de Hillsong Church. Mozes woont al heel zijn leven in Kaapstad en heeft altijd van alles te vertellen. In deze kerk gaat het er iets anders aan toe dan in Nederland, maar er wordt goed over God gepraat en ze lezen er uit de Bijbel. Iedere zondag gaan er huisgenoten mee naar de kerk welke normaal nooit gaan dat is wel gaaf. In de Hillsong Church wordt er in het Engels gepreekt, wat toch wel beter te volgen is dan een Afrikaanse preek. In de weekenden en in de schoolvakanties assisteer ik bij sportevenementen voor de armste kinderen uit Kaapstad. Dit is zo gaaf. We spelen met de kinderen, maar praten ook met elkaar. Ze zijn zo grappig, ze blijven maar aan je kleven en willen alleen maar met mijn haar spelen. Omdat ze zelf kroeshaar hebben voelt mijn haar heel zacht aan voor hen. Ze bleven maar met mijn haar spelen. Ik dacht dat ik met de kinderen zou gaan spelen, maar de kinderen speelden met mij. Ze zijn ook heel open en vertellen alles wat er thuis gebeurt. Dit is heftig maar aan de andere kant ook mooi om een luisterend oor te bieden. Ik merk heel erg dat de kinderen behoefte hebben aan aandacht en gewoon even een knuffel. Vaak krijgen ze thuis geen liefde en aandacht, omdat er teveel mensen in een huis wonen, ouders niet meer leven of gewoon niet naar hun kinderen omkijken.

Naast sportevenementen doe ik in de weekenden vooral veel leuke dingen met huisgenoten. Naar Kaap de goede hoop, surfen, uit eten (wat hier heel goedkoop is), prachtige nationale parken bezoeken, zons- op en ondergang bekijken vanaf Lions Head of Signal Hill, bergklimmen, wijnproeverijen, kajakken met pinguïns en natuurlijk naar het strand want het wordt steeds warmer in Kaapstad! Ook ben ik naar Hermanus geweest met neef Tim. Hermanus is een klein dorpje aan de kust en is beroemd om de vele walvissen die er te zien zijn. Wat een enorme beesten zijn dat. Knap zijn ze niet, met hun enorme pokken maar wat een grote beesten. Heel gaaf om te zien. Ook heel leuk dat een bekende uit Nederland een kijkje in mijn leven hier neemt! Het is nog steeds erg genieten in Kaapstad en de dagen vliegen voorbij. Aankomend weekend ga ik naar Robbeneiland waar voormalig president Nelson Mandela vast heeft gezeten. Het weekend daarna ga ik met een paar vrienden de Garden Route rijden. Dit is een van de mooiste routes in Zuid-Afrika met prachtige ongerepte natuur. Zin in!!

Het avontuur is begonnen!

Na een vlucht van 11 uur komen we aan op het vliegveld in Kaapstad! Koffers pakken, paspoortcontrole en een extra controle. De controleur wil weten of we ‘kaas’ bijhebben haha. Kaas is dus een makkelijke manier om drugs in mee te smokkelen. Gelukkig had niemand het mee. Onze chauffeur staat al op ons te wachten, een vrolijke donkere gast. Hij helpt ons met de koffers en er komt een tweede man bij. Hij ziet er wat sloeberig uit, maar ik heb geen idee hoe de mensen in Kaapstad erbij lopen. Hij zal wel bij de chauffeur horen. De man is heel behulpzaam, maar als we de taxi in willen stappen wil hij opeens geld hebben. Hij blijft aandringen en dan beseffen we dat hij niet bij de chauffeur hoort. Veel zwervers staan bij het vliegveld om een klein beetje Rand te verdienen. Na twintig minuten rijden komen we aan in Observatory. Een groot studentenhuis met zeventien kamers! Het is erg donker in huis, alleen bij de pooltafel brand ligt. In Zuid-Afrika moet je dus elektriciteit kopen in de supermarkt, vertelt een van mijn huisgenoten. Daarom zijn vaak alle lichten uit om energie te besparen. Er wonen tien Nederlandse studenten, een Zuid-Afrikaan en zes Amerikanen in het huis, gezellig!!

Wat is Kaapstad een prachtige stad, omringt door bergen en de Oceaan. Wauw! Ik ben naar Campsbay geweest, een strand met uitzicht op "De twaalf apostelen". Men noemt deze berg zo, omdat hij twaalf toppen heeft. De Oceaan is ijskoud, dus we bleven lekker aan de kant om te zonnen. Dat is ook prima vol te houden? Het is nu lente in Zuid-Afrika,  alles staat in bloei. De natuur is zo mooi hier! Als ik ergens naartoe wil pak ik altijd de Uber. Dit is het betrouwbaarste vervoersmiddel in Kaapstad. 85 procent van de Uber drivers komt uit Zimbabwe. In de landen rond Zuid-Afrika is er weinig werk, dus komen er veel mensen naar Kaapstad om werk te zoeken. Maar in Kaapstad is de werkgelegenheid ook niet al te best. Daarom werken en vaak veel te veel mensen bij een restaurant en wordt bijvoorbeeld je auto getankt door een medewerker, puur om banen te creëren. Het slaven museum in Kaapstad is ook heel indrukwekkend. Zuid-Afrika heeft een heftige geschiedenis waarin Nederland een grote rol speelde. Dat is nog steeds terug te zien aan de vele Nederlandse plaatsnamen zoals Muizenberg, Zonnebloem en Melkbosstrand. Ook hebben veel Zuid-Afrikanen een Nederlandse achternaam. Na een bezoek aan Boo Kaap met zijn gekleurde huizen, veel bergklimmen en elke avond uit eten vliegt de week voorbij. Het eten is enorm goedkoop hier. Voor zeven euro krijg je een heerlijk diner. Ik heb zelfs een keer een maaltijd op voor 3 euro, geweldig! Dat zorg er wel voor dat ik afgelopen drie weken maar twee keer heb gekookt......

Op zondag ga ik naar de ‘Grote kerk’. Deze kerk staat midden in het centrum. Het gaat er ongeveer hetzelfde aan toe als in Nederland, alleen de Afrikaanse taal is wel even wennen. Het lijkt op Nederlands, maar dan op een kinderachtige manier. Een lekke band is bijvoorbeeld ‘papwiel’ en een zakdoekje is ‘sneusdoekie’ haha. Ik ben door een zwart meisje uitgenodigd om met haar mee naar de kerk te gaan. Daarover schrijf ik in mijn volgende blog?. Ik heb al veel mensen gesproken die naar een kerk gaan, Zuid-Afrika is een heel gelovig land!

Na een week vakantie begin ik mijn stage bij Play Sport4Life. Een non-profit organisatie die zorgt dat arme kinderen en jongeren de kans krijgen om te sporten. Daarnaast geven ze voorlichting over het gebruiken van drugs en organiseren ze veel leuke evenementen. Hierdoor kunnen de kinderen weer kind zijn en hoeven ze even niet te denken aan hun slechte thuissituatie. De organisatie bestaat uit een klein team van drie mensen: Miles, de baas en oprichter van PS4L, Caroline, en uncle Mike (ome Mike). Iedereen noemt hem zo, omdat hij een wat oudere man is. Daarnaast werken er stagiairs van de universiteit in Kaapstad. Deze studenten zijn geboren en getogen in Zuid-Afrika. Ik werk veel samen met Leletu, een student sportmanagement. Ze krijgt haar opleiding van de overheid en woont in een Township met de naam ‘Kraaifontein’. Naast Engels spreekt Lelethu haar stamtaal: Xhosa. Het is een moeilijke taal, omdat je sommige klanken uitspreekt door te klakken met je tong. Heel grappig. In tegenstelling tot in Nederland is het in Zuid-Afrika heel normaal dat mensen elkaar aanspreken met hun kleur. Dus een donkere Zuid-Afrikaan is ‘black’ en is hier niet door beledigd. De blanke bevolking zijn de ‘whites’, de gekleurde bevolking de ‘colourds’ en de Indische bevolking ‘indians’. Zuid-Afrika wordt ook wel ‘The Rainbow nation’ genoemd, omdat alle kleuren van de regenboog aanwezig zijn. 

Rijden in Zuid-Afrika is ook wel even andere koek. Naast linksrijdend zijn er nog de taxibusjes die als gekken door de stad rijden. De busjes werken samen door regelmatig de weg te blokkeren en zo veel mogelijk mensen in hun taxi te krijgen. Het draait allemaal om geld. Soms doen ze een wedstrijd wie het eerst bij een groep mensen is, dan halen ze alle auto’s in en kijken nergens naar. Echt bizar dat het is toegestaan. Als je snel ergens wil zijn is het wel een goed vervoersmiddel. Ik heb twee keer zo’n een taxi genomen, puur omdat de Uber drivers niet naar de Townships willen rijden en omdat ik het stiekem ook wel een keer leuk vond om mee te maken. Townships zijn de krottenwijken in Zuid-Afrika. Iedere keer als ik er langsrij kijk ik mijn ogen uit. Ongelooflijk dat naast zo'n hippe en rijke stad zoveel armoede leeft. 

Samen met de andere stagiairs kreeg ik een rondleiding langs de scholen waar we gaan werken. We begonnen op de armste school van Play Sport4Life. We reden door een groot hek en er stond een politieauto i.v.m. de vele criminaliteit daar. Een politieauto op een basisschool... We kregen een rondleiding door de school en zagen de kinderen, zo lief. Ze staarden ons met grote ogen aan. Zo vaak zien ze geen blanke studenten. De directrice van de school vertelde ons dat de kinderen erg arm zijn. Ze krijgen thuis geen eten, dus krijgen ze hun enige maaltijd op school. Veel kinderen hebben geen ouders meer en wonen bij andere familieleden. Het bezoek aan die school heeft veel indruk op mij gemaakt. Daarna bezochten we een middelbare school. Dat ging er even anders aan toe. Een stagiaire stelde ons voor aan haar klas, de klas ging helemaal los!  Waar komen jullie vandaan? Waarom wil je hier zijn? Wat een mooie schoenen! Mag ik aan je haar voelen? Hoe heet je? Ze stelden zoveel vragen en allemaal door elkaar. Dat wordt nog wat als ik daar voor de klas moet staan...  Maar wel echt heel leuk. Op zaterdag heb ik geholpen bij een groot voetbalevenement voor kinderen. Alle voetbalteams van onder de 11 jaar in Kaapstad deden mee. Erg gaaf! Er was een gastspreker om de kinderen in te lichten over de gevaren van drugs. Verslaving is namelijk een groot probleem in Zuid-Afrika, omdat veel ouders drugs gebruiken en de kinderen dat overnemen. Daarnaast is de drugs hier erg goedkoop.
Na het evenement nodigde Miles (de baas) alle stagiaires uit voor een rugbywedstrijd. Erg leuk om een keer mee te maken.
Ik denk dat ik het hier wel een poosje vol kan houden  :-)